`Γεωλογικό στρώμα πρώτο`:
Όταν καμιά φορά ανθίζουν ως και οι πέτρες, μάλλον για μια έκρηξη πρόκειται. Οι χυμοί προσπαθούν να τρυπήσουν φλοιούς και στρώματα που καταπιέζουν την διαμαρτυρία τους. Η άνοιξη είναι μια έκρηξη. Η δύναμή της δεν μπορεί να κρατηθεί και σπάζει βίαια τη γη. Διαμαρτύρεται με λουλούδια. Όταν λοιπόν ολόκληρες πλαγιές έπαιρναν σε κείνα τα μέρη τα πιο σύνθετα χρώματα, όπου δέσποζαν το κίτρινο και το βιολετί, είχες την εντύπωση ότι λουλούδιζαν οι βράχοι.
Ο Αη-Σίδερης, το χαλκόχρωμο βουνό πάνω απ` τα Τσέρια, (τόνομά του θάλεγες απ` το σίδερο παρά απ` τον Άγιο), η Μαυροβούνα πάνω απ` τη Σαϊδώνα, τα τρία Κουτρουμπελάκια, πάνω απ` το Εξωχώρι, (τρεις διαδοχικές κορυφές που από κάτω έμοιαζαν παράλληλες), το Γαϊδουροβούνι πάνω απ` το Νομιτσί και την Πλάτσα, οι γκρίζες πέτρες πάνω από την Βαθιά, χρωματίζονταν, με την εισβολή της άνοιξης, σαν από θαύμα. Κι` ήταν πράγματι κάτι το εξώκοσμο. Τύχαινε και οι βροχές να `ναι λίγες και το νερό ανύπαρκτο. Στέναζε ολόκληρος ο τόπος από την έλλειψή του. Πώς λουλούδιζαν οι βράχοι; [...]
Αυτό το κύμα χρωμάτων και ευωδιάς σκαρφάλωνε και στα μπαλκόνια, ενώ στους τοίχους και τις μάντρες χύνονταν δεντρολίβανα και αρμπαρόριζες. Εξώστες κάθε είδους -χαγιάτια και λιακωτά- πλημμύριζαν μ` όλων των λογιών τα γαρίφαλα και τα κοράλια, μέσα σε ασπρισμένους τενεκέδες από τυριά, ελιές και αλίπαστα. Είναι αλήθεια ότι ένας τρόπος να μετρήσεις πόσο αντέχει ο λαϊκός πολιτισμός, είναι με το πόσο αντέχουν ακόμη, λουλουδισμένα, τα μπαλκόνια...