Οι Νεοπλατωνικοί του Αριστέου από τα Μέγαρα, είναι ένα από τα Μιλησιακά μυθιστορήματα εκείνα, με τα οποία οι λεπτότατοι Έλληνες τόσο πολύ ευφραίνονταν. Πρόκειται για αισχρό διήγημα ως τα μισά, άλλα είναι έργο τέχνης. Κι επειδή είναι ωραίο έργο τέχνης, μεταφράσθηκε στα ιταλικά. Εμείς οι μοντέρνοι άνθρωποι έχουμε όλα τα βίτσια των αρχαίων Ελλήνων, ίσως και περισσότερα και χειρότερα από τα δικά τους, και τα κρύβουμε άγνωστο εάν η αιτία είναι η ντροπή ή υποκρισία· εκείνοι δεν έκρυβαν τίποτε, και με τη βοήθεια της τέχνης ωραιοποιούσαν και τα βίτσια. Ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της ελληνικής Τέχνης έγκειται στο να μην είναι υποκριτική, να μην κρύβει τίποτε και να παριστάνει τον άνθρωπο γυμνό όπως είναι και με τις ντροπές του μαζί. Οι ηθικολόγοι θα κατακρίνουν αυτήν την ιστορία, οι καλλιτέχνες όμως θα τ` αγαπήσουν αναμφισβήτητα και θα πούνε πως η τέχνη ωραιοποιεί το κάθε τι. Ακόμη από την ιστορία αυτή φαίνεται πόσο αρχαία είναι η γνώμη μερικών μετρημένων ανθρώπων οι οποίοι πιστεύουν ότι ο πλατωνικός έρως δεν είναι έρως αγνός και δίχως ηδυπάθειες, καθώς μερικοί πονηροί το υποστηρίζουν για ν` αποκρύψουν τους ανδρικούς τους έρωτες. Περί τούτου ήθελα να προειδοποιήσω τους αναγνώστες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]