Ασκούν μια γοητεία τα παλιά μηχανικά ρολόγια. Ιδιαίτερα να κοιτάς το μέσα τους, το μηχανισμό τους. Τα εκατοντάδες γρανάζια, τ` αξονάκια, τους δίσκους. Κι ο ρολογάς μετά, σκυφτός και προσηλωμένος πάνω τους! Με τους λεπτούς του χειρισμούς και το φακό σφηνωμένο στο μάτι, να βυθίζεται στο μικρό τους μέγεθος. Να τα σκαλίζει, να τα λαδώνει, να τους δίνει ζωή. Και να τα κάνει να κινάνε τους δείκτες μπροστά. Τους δείκτες που δείχνουνε το χρόνο.
Οι δυο φίλοι, ο Γιώργος κι ο Θωμάς, είναι δυο ρολογάδες της ζωής. Βρίσκονται, χάνονται, ξανασυναντιούνται. Οι ιστορίες τους, και πρώτα και μετά, διασταυρώνονται. Γονιμοποιεί η μια την άλλη. Κυρίως όμως κινούνται μόνοι τους μες στο χρόνο. Αυτό έχει σημασία. Το δικό τους, τον προσωπικό τους, χρόνο. Τον ορίζουν. Τον ρυθμίζουν. Καλοί τεχνίτες καθώς είναι, μια στιγμή θα σκεφθούν και θα πασχίσουν να ξεκλειδώσουν το χρόνο γύρω τους. Τον παγωμένο χρόνο γύρω τους.
Μαζί με τους άλλους ήρωες ζουν στα όρια του μύθου και της ιστορίας. Είναι μορφές μυθιστορηματικές. Πραγματικά άτομα, καμιά φορά κι υβρίδια, που μετασκευάστηκαν στο χώρο ή αφέθηκαν να κυλήσουν στην τσουλήθρα του χρόνου. Κάθε άμεση αναλογία με τον πραγματικό κόσμο είναι λοιπόν παρακινδυνευμένη, ίσως κι αυθαίρετη. Πραγματικός είναι, χωρίς μετασκευή τώρα, κι ο περίγυρος τους. Η Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]