Το παραπάνω κείμενο αποτελεί το πρώτο μου θεατρικό εγχείρημα. Το ερέθισμα και την αφορμή αποτέλεσε ένα γνωστό μου πρόσωπο, αποθηκάριος στο επάγγελμα. Ο λόγος που θέλησα να γράψω το συγκεκριμένο μονόπρακτο είναι η πασίγνωστη οικονομική κρίση που πλήττει τη χώρα μας συνυφασμένη με την ηθική έκπτωση και την κοινωνική παρακμή. Οι δύο ήρωες του έργου, χαρακτηριστικά παραδείγματα συμπιεσμένων σύγχρονων Ελλήνων πολιτών, ξεδιπλώνουν στη διάρκειας μισής περίπου ώρας το σύστημα απαξιών (έλλειψη αυτοσεβασμού, υποκρισία, ψέμα, ανύπαρκτη ηθική συστολή, έρμαιο παθών, αυτοταπείνωση) που διέπει τη φιλοσοφία τους.
Η τραγική τους κατάληξη μπορεί να λάβει τόσο κυριολεκτικό όσο και αλληγορικό περιεχόμενο. Κυριολεκτικό ως προς το προφανές φινάλε του οποίου τυγχάνουν οι δύο αποθηκάριοι: ατύχημα στο χώρο εργασίας, θάνατος από ασφυξία, έλλειψη μέτρων ασφαλείας απ` την πλευρά του ιδιοκτήτη, ολιγωρία από την πυροσβεστική. Αλληγορικό ως προς τη συμβολική διάσταση του θανάτου τους: Μια φωτιά που απανθράκωσε το πνεύμα και κατ` επέκταση την ίδια τη ζωή ως τη μοναδική ευκαιρία που έχει ο καθένας από εμάς για δημιουργικότητα, μετουσίωση της φαντασίας σε έργα, πολιτισμό.
Η πόρτα που μάγκωσε, φράκαρε και σφραγίστηκε μοιραία στερώντας από τους ήρωες τη διαφυγή και σωτηρία, είναι η πόρτα που εμείς οι ίδιοι δεν ανοίξαμε ποτέ. Μια πόρτα που θα μας οδηγούσε στον πνευματισμό, στην κινητοποίηση, στην ευτυχία.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]