Θάνατος: η μόνη βεβαιότητα στη ζωή. Ίσως γι` αυτό να συμφέρει τον θνητό να τον έχει φίλο καλό. Να τον ακούει. Να του μιλά. Να τρώνε, να πίνουν και να γλεντούν μαζί.
Ο Μεξικάνος φαίνεται να έχει αντιληφθεί αυτή την αναγκαιότητα εδώ και αιώνες. Γιορτάζει τον θάνατο κάθε χρόνο, με μουσική και χορό. Για τρεις ή τέσσερεις μέρες ή και για μια ολόκληρη εβδομάδα. Ακριβώς όπως ο Έλληνας, χρόνια πριν, γιόρταζε τον γάμο.
Ο Μεξικάνος Luis Gomezbeck δημιούργησε ένα εγχειρίδιο για τη `Γιορτή των Νεκρών`, για να μεταδώσει στον Έλληνα τη χαρά της μεξικάνικης ψυχής απέναντι στον θάνατο.
Εξάλλου, όπως ο ίδιος έχει γράψει:
`Πενθεί η ψυχή κάθε φορά που μένει ανεκπλήρωτο ένα όνειρο.
...Σε κάθε άλλη περίπτωση, σίγουρα γιορτάζει`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]