Μεταξύ του 15ου και του 18ου αιώνα, η Ελλάδα υπήρξε το κύριο θέατρο των πολέμων μεταξύ της Βενετίας και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η τελική κατάληξη αυτών των συγκρούσεων ήταν η αποδυνάμωση των δύο δυνάμεων προς όφελος άλλων ευρωπαϊκών χωρών, όπως η Αυστρία και η Ρωσία. Η παρακμή της Βενετίας και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας εκδηλώθηκε έντονα στον τελευταίο μεταξύ τους πόλεμο (1714-1718), που οδήγησε στην οριστική απομάκρυνση της Βενετίας από τις περισσότερες κτήσεις της στη νότιο Ελλάδα. Η αίγλη της Γαληνότατης Δημοκρατίας χάθηκε άδοξα, εξαιτίας της απροθυμίας των Βενετών να στείλουν τις απαραίτητες δυνάμεις για την υπεράσπιση των κτήσεών τους, ενώ οι Έλληνες της νότιας Ελλάδας γνώρισαν και πάλι τα δεινά ενός πολέμου που γινόταν ερήμην τους. Το γόητρο της Βενετίας σώθηκε την ύστατη στιγμή χάρη στην αποτελεσματική υπεράσπιση της Κέρκυρας. Η συνθήκη ειρήνης επικύρωσε την επιβολή των Οθωμανών στον ελληνικό χώρο, διασώζοντας ως μόνες αποικιακές κτήσεις της Γαληνότατης Δημοκρατίας στα νότια Βαλκάνια τα Ιόνια νησιά. Παράλληλα, ανέδειξε ως πραγματικό νικητή του πολέμου την Αυστρία. Το έργο παρακολουθεί μεθοδικά και συστηματικά τις βενετοτουρκικές σχέσεις, από την περίοδο της προσωρινής ανακατάληψης της Πελοποννήσου από τους Βενετούς, με τη συνθήκη του Κάρλοβιτς (1699), μέχρι την οριστική απώλειά της, με τη συνθήκη του Πασσάροβιτς (1718).

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]