Δεν πρόκειται για μυθιστόρημα. Το τομίδιο που κρατάτε στα χέρια σας μάλλον προορίζεται για να απομυθοποιήσει τον παστουρμά. Όπως για παράδειγμα ότι ο καλύτερος δε φτιάχνεται από καμήλα ή ότι η δυσοσμία που προκαλεί στα σωματικά υγρά δεν οφείλεται στο σκόρδο που περιέχεται στο τσιμένι. Οι φτωχοί πληθυσμοί της Καππαδοκίας (και όχι μόνο) συντηρούσαν το κρέας φτιάχνοντας παστουρμά και σουτζουκάκια. Σ` αυτό το βιβλίο παρουσιάζεται ο τρόπος παρασκευής, τα τεχνολογικά χαρακτηριστικά, καθώς επίσης και η εξέλιξη της `συνταγής` του βάσει των ιστορικών πηγών. Ο παστουρμάς είναι ένα καλό παράδειγμα όπου φαίνεται ότι οι κουζίνες δεν είναι `εθνικές` αλλά `τοπικές` και ότι τα γεωγραφικά σύνορα δεν ταυτίζονται με τα γαστρονομικά. Το γεγονός αυτό επαληθεύεται επίσης από τα είδη των φαγητών τα οποία παρασκευάζονται στα λαϊκά εστιατόρια (μαγέρικα, λοκάντες) με μικρό κατάλογο. Οι λόγοι που οι λοκάντες μειώνονται συνεχώς στην Ελλάδα αναλύονται με πικρία από το συγγραφέα, εν αντιθέσει με το αίσθημα ευφορίας που τον διακατέχει για την ανακάλυψη του παστουρμά που δεν προκαλεί δυσάρεστες οσμές στον ιδρώτα. Η συνταγή του παρατίθεται στις τελευταίες σελίδες του παρόντος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]