(...) Μεταξύ των θεσμών αυτών, ο ΟΗΕ καλείται πρωτίστως να διαδραματίσει τον ρόλο που του επιφυλάσσουν η οιονεί παγκοσμιότητά τον, η πολυμέρεια της αποστολής του και η ιδεολογική εμβέλεια των στόχων του. Χωρίς να έχει ανταποκριθεί στις προσδοκίες που ενέπνευσε η ίδρυσή του, εξαιτίας κυρίως της άρνησης των βασικών συντελεστών του να συμμορφωθούν προς τις καταστατικές προδιαγραφές της λειτουργίας του, ο ΟΗΕ πρέπει να επιτελέσει την αποστολή του στο πλαίσιο της `νέας διεθνούς τάξης`, κατά την ταυτιζόμενη με τη μεταψυχροπολεμική περίοδο ψευδαισθησιογόνο αυτή έκφραση που ακόμη αναζητά το νόημά της, με αρχές και μηχανισμούς, που, παρόλο ότι έχουν υποστεί την επεξεργασία και τις αντίστοιχες μεταλλάξεις της πρακτικής, διατηρούν την οπτική μιας άλλης εποχής, ανεξοικείωτος με τις νέες μορφές της απειλής και τα αρτιπαγή προσωπεία του φόβου, θεσμικά ακατάσκευος για την αντιμετώπιση μιας νέας γενιάς κρίσεων, με όργανα που εκφράζουν τον συσχετισμό δυνάμεων του παρελθόντος ή έχουν χάσει το αντικείμενό τους και με ανεπίλυτο, τέλος, το πρόβλημα των πόρων του. (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
