Ο Νίκος Κούνδουρος γυρνάει πίσω στη ζωή του και θυμάται αγαπημένους ανθρώπους, σκαλίζει ιστορίες ξαναφέρνει στο φως θαμπωμένες μνήμες μιας ζωής. Θυμάται τη σοφή γιαγιά Ελένη, τη μάνα του, τον Παλαμά, το Σικελιανό, το Χατζηδάκι, την εξορία στο Μακρονήσι, τον Τσιτσάνη, τον Φελίνι, τον Αναγνωστάκη.

"...Είπα να κάτσω και να γράψω στο χαρτί ότι θυμάμαι απ` τη ζωή μου.

Το μισό για να στριμώξω το μυαλό μου, να το κατεβάσω στη γη, να το αναγκάσω να δουλέψει, να σκαλίσει, να ξεθάψει τις θαμπωμένες μνήμες μιας ζωής, για κάποιους φίλους και γι’ αυτούς τους άγνωστους, που τόσες και τόσες φορές συναντηθήκαμε μέσα στις σκοτεινές αίθουσες των κινηματογράφων..."