Σε αυτό το φιλοσοφικό δοκίμιο, μέσα από μία κριτική προσέγγιση της διδακτορικής διατριβής του Καρλ Μαρξ για την «Διαφορά της δημοκρίτειας και επικούρειας φυσικής φιλοσοφίας», αναδεικνύεται μία για αρκετούς άγνωστη και για άλλους υποτιμημένη πτυχή της μαρξικής θεωρίας για την επανάσταση και την ελευθερία. Αντιμετωπίζοντας το νεανικό μαρξικό κείμενο ως κείμενο καμπής, μάχης και αυτοσυνειδησίας, αλλά και ως πεδίο συνάντησης ρομαντικών και διαφωτιστικών μοτίβων, ο συγγραφέας επιδιώκει να μας φέρει κοντά σε έναν Μαρξ στοχαστή της εξέγερσης και του αυτοσχεδιασμού, για τον οποίο η ελευθερία δεν είναι το μελλοντικό βασίλειο που εγγυάται δήθεν ένας βαθύτερος νόμος της Ιστορίας, αλλά το μεσοδιάστημα ανάμεσα στη δουλεία του χθες και ενδεχομένως σε εκείνη του αύριο. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]