Ο «Κλήρος του Μεσημεριού» όπως το «Άσμα Ασμάτων», είναι ένας ύμνος καθαρός (pur) προς την απόλυτη, την καθαυτό μαγγανεία, την απεριόριστη σ’ ένταση και αδέσμευτη από μέτρα και κάθε λογής κανόνες. Και στα δύο αυτά έργα κυρίαρχο στοιχείο είναι αποκλειστικά το πάθος, ένα στοιχείο που κατέχει όλα τα συστατικά του πυρός, φλέγει, καθαιρεί, απομονώνει και επομένως είναι καταργητικό κάθε έννοιας του κακού, του άσχημου, του απαγορευμένου, του αταίριαστου· φτάνει αυτό να υπάρχει ανόθευτο και κυρίαρχο, και όλα τ’ άλλα καταργούνται (...).
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
