Το 1953, ο Χουάν Ρούλφο δημοσιεύει μια συλλογή διηγημάτων, τον Κάμπο στις φλόγες, που παρότι λίγη αίσθηση προκάλεσε τη στιγμή της έκδοσης του, γρήγορα απέκτησε οικουμενική διάσταση και παγκόσμια φήμη. Δύο χρόνια αργότερα το μυθιστόρημα Πέδρο Πάραμοθα τον καθιερώσει ως συγγραφέα. Δεκαεπτά διηγήματα κι ένα μυθιστόρημα, κάποια σενάρια για τον κινηματογράφο, και μετά η τριαντάχρονη σιωπή μέχρι τον θάνατο του. Σύντομο και πυκνό δείγμα μιας απαράμιλλης συγγραφικής ωριμότητας, το έργο του θα γίνει θρύλος.
Στα δεκαεπτά διηγήματα αυτής της συλλογής συναντάμε όλους τους τόπους και τις θεματικές που στοιχειώνουν το έργο αυτού του ολιγογράφου συγγραφέα. Η επαρχία του Χαλίσκο, ο εμφύλιος πόλεμος των Κριστέρος, η καθημερινή ζωή των χωρικών, η άγονη και εγκαταλελειμμένη γη, η μετανάστευση, η εκδίκηση, η αιμομιξία, η ανθρώπινη οδύνη, ο θάνατος, συχνά βίαιος και ξαφνικός, η συλλογική φωνή της κοινότητας ζωντανεύουν σ` αυτές τις σύντομες αφηγήσεις, δημιουργώντας ένα μοναδικό σύμπαν όπου η ποίηση συναντά την προφορικότητα, το πραγματικό ανοίγεται στο εξωπραγματικό, ένα σύμπαν στοιχειωμένο από μια μεταφυσική της απελπισίας.
Το 2008, στον λόγο του για την αποδοχή του βραβείου Νόμπελ, ο Γάλλος συγγραφέας Ζαν Μαρί Γκυστάβ Λε Κλεζιό αναφέρθηκε στα διηγήματα του Ρούλφο μ` αυτά τα λόγια: `Γράφοντας το `Μας δώσανε τη γη`, το `Μακάριο` ή τη `Νύχτα που τον άφησαν μόνο`, ο Ρούλφο επινοεί μια γλώσσα που είναι μόνο δική του, όπως έκαναν ο Ζιονό, ο Σελίν ή ο Φόκνερ με αφετηρία την εμπειρία του πολέμου ή του ρατσισμού. Η γλώσσα του Ρούλφο φέρει όλο το παρελθόν του, την ιστορία της παιδικής του ηλικίας. [...] Η προφορικότητα του δεν είναι μεταγραφή, είναι μια τέχνη που ενσωματώνει το πραγματικό και το επανεπινοεί. Ο Κάμπος στις φλόγες φλέγεται μέσα στην οικουμενική μνήμη, καθένα από τα αφηγήματα του μας αφήνει ένα ανεξίτηλο σημάδι, που περιγράφει καλύτερα απ` οτιδήποτε άλλο τον παραλογισμό της ανθρώπινης ιστορίας, και γεννά τον πυρετό της συγκίνησης, τη μόνη μας ελπίδα σωτηρίας`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]