Στην πεζογραφία του Φαίδωνα Θεοφίλου είναι χαραγμένη η ποιητική του καταγωγή, που με την πυκνότητα του λόγου και την απλότητα καθορίζουν το ύφος του. Ο Θεοφίλου συλλαμβάνει την ιδέα των ερωτημάτων που όλους εμάς σήμερα μας ανησυχούν και μας δονούν και το κάνει αυτό μ` ένα είδος μελαγχολικής τρυφερότητας. Παίζει με το όνειρο και το φως και δημιουργεί ένα κόσμο ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασία. Ένα κόσμο, που όμως είναι τελικά οικείος στον αναγνώστη. Διηγείται χαμηλόφωνα, χωρίς κηρύγματα, χωρίς ποτέ να υψώνει τη φωνή, αφήνοντας την αίσθηση πως μια ήρεμη δύναμη φωλιάζει στο έργο του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]