Στις αυλές της Ευρώπης, από το 12ο αιώνα και μετά, υπήρχαν οι `τροβαδούροι` (όρος που σημαίνει εκείνους που `συνθέτουν` ή `ανακαλύπτουν`), που συνδύαζαν τις ικανότητες ποιητών, μουσικών και τραγουδιστών. Ήταν κάτι πολύ περισσότερο από απλά περιπλανώμενους μενεστρέλους: ήταν ευφυείς, πνευματώδεις, άνθρωποι του κόσμου αυτού, συχνά σε υψηλό βαθμό εκπαιδευμένοι και σε μέγιστο βαθμό ικανοί· σφυρηλάτησαν μία ολόκληρη καινούρια ποιητική έκφραση, ικανή για μεγάλη δεξιοτεχνία, σύνθετη αφαίρεση και ευφυή μεταφορά.
Αλλά το εντυπωσιακά νέο, ήταν περισσότερο εκείνο για το οποίο έγραψαν, παρά το πώς το έγραψαν. Έγραψαν για τον έρωτα και για τη γυναίκα που αγαπούσαν. Στην ποίηση των τροβαδούρων, ο έρωτας συχνά δοξάζεται με σχεδόν θρησκευτικούς όρους, με την αγαπημένη γυναίκα να τιμάται ως αντικείμενο λατρείας και με μεγάλη έμφαση στα μαρτύρια τα οποία υφίσταται ο εραστής. Οι τροβαδούροι επινόησαν μία θρησκευτική λατρεία του έρωτα, με τις δικές της θεότητες -Venus (Αφροδίτη) και Cupid (Έρωτας)- και τους δικούς της ναούς, τελετές, προσευχές, ιερείς και εντολές. Ήταν αληθινά επαναστατική, γιατί τοποθετούσε τις γυναίκες, οι οποίες τεχνικά δεν είχαν καμιά εξουσία στη μεσαιωνική κοινωνία, σε θέση πλήρους κυριαρχίας έναντι των εραστών τους ανδρών.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]