(. . .) Με τον «Αχόρταγο», λοιπόν, δεν θέλησα να προσφέρω τις «δύο ώρες ευχάριστες» στο θεατρόφιλο κοινό, αλλά μαζί μ` αυτές και κάτι παραπέρα - έναν ανθρώπινο τύπο, γενικότερα αντιπροσωπευτικό του είδους εκείνου των συνανθρώπων μας, που όσα και ν` αποκτήσουν δεν χορταίνουν και πάντα αγωνιούν για «κάτι άλλο», πιστεύοντας ίσως και οι ίδιοι, ότι όλο και λίγο παραπέρα βρίσκεται η ευτυχία τους.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
