Ο Νίτσε γνώριζε πως ήταν προφήτης. Οι φωτογραφίες του μας αποκαλύπτουν συνήθως έναν άνδρα με γελοίο παχύ μουστάκι και άγρια λαμπερά μάτια. Θεωρούσε πάντοτε πως έγραφε για ένα μελλοντικό κοινό, το οποίο θα τον εκτιμούσε περισσότερο και περιέγραφε τον εαυτό του σαν ένα «μεταθανάτιο» φιλόσοφο. Εκατό χρόνια μετά, ίσως να είμαστε εμείς αυτό το κοινό, κι εκείνος ο πρώτος σημαντικός μεταμοντέρνος... Ο Νίτσε, όμως, μίλησε με πολλές και διαφορετικές φωνές. Η φιλοσοφία του είναι αντιφατική, μεταφορική και ειρωνική. Μετά θάνατον τα λόγια του αποδομήθηκαν και αναδομήθηκαν με όλους τους δυνατούς τρόπους. Υπήρξαν ποιητές και συγγραφείς, αναρχικοί, φασίστες, υπαρξιστές και μεταμοντερνιστές, οι οποίοι θεώρησαν τους εαυτούς τους «Νιτσεϊκούς». Φαίνεται πως για κάθε εποχή υπάρχει και ένας διαφορετικός Νίτσε.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]