(. . .) Λέγομαι Ρανού Νηρίτη ή Νηρού. Κανονικά θα έπρεπε να με λένε Ουρανία, όπως τη γιαγιά μου τη Ράνω. Τώρα γιατί το κάνανε Ρανού (πράγμα που με αναγκάζει να διορθώνω κάθε λίγο κάποιον: «Όχι, όχι Ραλλού! Ρανού σας είπα») δεν έχω ιδέα. Οι καλλιτέχνες έχουν μανία με τα ονόματα και στην οικογένειά μου υπάρχουν πολλοί λοξάτοι. Για να σας προλάβω σας λέω πως φυσικά έχετε δίκιο! Το παραδέχομαι πως «έχω κι εγώ τη λόξα μου και μάλιστα σε γενναία δόση». Φταίει όμως και η δίψα. Η δίψα σε γεμίζει αλλόκοτες ιδέες και κανείς βέβαια δεν ξεδιψάει μόνο με κύρια ονόματα ή επίθετα, με την ανάμνηση ή το όνειρο του νερού. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]