`. . . . . Τα `ιστορικά` μου κείμενα απέχουν έτη φωτός από τα κείμενα ενός ειδικού στην Ιστορία, και αυτό γίνεται εύκολα νοητό στον κάθε νοήμονα. Διότι στην επιστήμη της Ιστορίας δεν έχει θέση ούτε το προκλητικό χιούμορ, ούτε, η αδιάκοπη `αυτοκαταστροφή` του ιστορήματος με συνειρμικά εμβόλιμα από άλλες ιστορίες. Αποφάσισα λοιπόν να βάλω ως γενικό τίτλο σ` αυτά τα αφηγήματα `Νεοελληνική Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας`, όχι μόνο από χιουμοριστική διάθεση, αλλά κυρίως για να δείξω πως ό,τι λέω δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα ερεθίσματα που θα μπορούσε να πάρει ο οποιοσδήποτε Νεοέλληνας που θα διάβαζε αρχαία ελληνική Ιστορία, όταν είναι πλήρως και ολοκληρωτικά. . . προκατειλημμένος. Εννοώ, τοποθετημένος σε μια συγκεκριμένη `θέση`, που του επιτρέπει να βλέπει τα πράγματα από μια συγκεκριμένη `γωνία όρασης`, και συνεπώς να τα `φωτίζει` με το φως που πέφτει μόνο από αυτή τη γωνία. Ένας άλλος, θα διάλεγε μια άλλη γωνία - και θα ήταν δικαίωμά του. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]