Στην Ελλάδα της Κρίσης έχουν εμφανιστεί οι πλέον ακραίες θέσεις και απόψεις. Ένα τοξικό νέφος συνωμοσιολογίας και ανορθολογισμού έχει επικαθήσει στο κοινωνικό σώμα, προκαλώντας καρκινικές μεταλλάξεις. Ανυπόστατοι μύθοι, απλουστευτικά στερεότυπα, στρεβλές ιδεολογίες, απλοϊκές ιδεοληψίες, τερατώδη ιδεολογήματα δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο και συγκροτούν έναν "κοινό νου" που είναι πρόθυμος να παραδοθεί σε δημαγωγούς και λαϊκιστές που υπόσχονται επίγειους παραδείσους.
Το κακό με όσα αναφέρθηκαν προηγουμένως είναι ότι δεν πρόκειται για καταφανή ψεύδη. Περιέχουν και κάποιες αλήθειες, τις οποίες αναμιγνύουν με δοξασίες και προκαταλήψεις, γενικεύοντας και απλοποιώντας, για να καταλήξουν σε αυθαίρετα συμπεράσματα. Όπως εύστοχα παρατηρεί η Maria Todorova, εκείνο που πρέπει να μας προβληματίσει με τα στερεότυπα δεν είναι το περιεχόμενό τους, αλλά η σύνταξη, τα συμφραζόμενα. Η ελληνική κοινωνία δεν έχει δυστυχώς "απομαγευτεί", όπως ήλπιζε ο Μαξ Βέμπερ για τις κοινωνίες της νεωτερικότητας...
"Το βιβλίο του Πέτρου Παπασαραντόπουλου αποτελεί μια ψύχραιμη φωνή, μια φωνή λογικής -ας μου επιτραπεί ο όρος- μέσα στη βοή του ανορθολογισμού και του συναισθηματισμού που έχει κυριαρχήσει. Και αυτή είναι πρωτίστως η αξία του. Ο Π. Π. επιχειρεί κυρίως να αναζητήσει στο πεδίο της ιδεολογίας -ένα πεδίο που του είναι ιδιαίτερα αγαπημένο, όπως διαπιστώνει κάποιος αν παρακολουθήσει την αρθρογραφία και τις δημόσιες παρεμβάσεις του- τις αιτίες για τα σημερινά δεινά. Ουσιαστικά, με την παρέμβασή του αυτή, ο συγγραφέας επιχειρεί να αποδομήσει την κυρίαρχη ιδεολογία της Μεταπολίτευσης".
(Νίκος Μαραντζίδης)
