Ο ολοκληρωτισμός ως ιδεολόγημα ανέκαθεν εξυπηρετούσε μια πολύ συγκεκριμένη στρατηγική λειτουργία: εγγυώνταν τη φιλελεύθερη - δημοκρατική ηγεμονία απορρίπτοντας την αριστερή κριτική της φιλελεύθερης δημοκρατίας ως την άλλη όψη του `διδύμου` των δεξιών φασιστικών δικτατοριών. Αντί να παράσχει μιαν ακόμη συστηματική έκθεση της ιστορίας της ιδέας αυτής, ο Slavoj Zizek προσεγγίζει εδώ τον ολοκληρωτισμό κατά τρόπο βιτγκενσταϊνιανό, ως έναν ιστό οικογενειακών ομοιοτήτων. Έτσι διερευνά σε βάθος την εξάρτησή του από μια σειρά καθιερωμένων αντιλήψεων και παραδοχών: μεταξύ άλλων, από τη θέση ότι το Ολοκαύτωμα αποτελεί το ύστατο, διαβολικό κακό, από τη θέση που υποστηρίζει ότι το σταλινικό γκουλάγκ αποκαλύπτει την υποτιθέμενη `αλήθεια` του σοσιαλιστικού επαναστατικού σχεδίου, όπως και από την επιταγή σύμφωνα με την οποία το πρόσφατο κύμα εθνοτικών και θρησκευτικών φονταμενταλισμών θα πρέπει να καταπολεμηθεί μέσω της πολυπολιτισμικής ανεκτικότητας. Ο Zizek ασχολείται διαδοχικά με καθεμία από αυτές τις ιδέες του ολοκληρωτισμού, εκθέτοντάς τες σε εξονυχιστική μαρξιστική και λακανική κριτική. Ο ανά χείρας τόμος δεν περιορίζεται στην ανάπτυξη της θεματικής του τίτλου αλλά αποτελεί μια καταιγιστική παρέμβαση που ανατέμνει με χειρουργική ακρίβεια την πολιτική, πολιτισμική και πνευματική πραγματικότητα της ύστερης νεωτερικότητας, ανατρέποντας στερεότυπα και παγιωμένες απόψεις.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]