Το αγόρι μαζεύτηκε σαν ασπόνδυλο και έγινε ένα μικρό κουβάρι. Ήταν η ώρα που το χρώμα της τελειωμένης μέρας βάθαινε ανάμεσα στα αιωνόβια δέντρα. Ο πόνος στην κοιλιά και ανάμεσα στα πόδια ήταν αβάσταχτος. Το κορμί του έκανε ανεξέλεγκτους σπασμούς. `Αν πεθάνω, αν δεν ζήσω έπειτα απ` αυτό`; σκέφτηκε και σύρθηκε προσπαθώντας να πιαστεί από τα λιανόκλαρα. Από τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα. Ύστερα από λίγα μέτρα σταμάτησε αποκαμωμένο. Τράβηξε με κόπο το παντελόνι του για να καλύψει τη γύμνια του. Άκουσε θόρυβο και τινάχτηκε. Ήξερε ότι ο εφιάλτης ήταν ακόμη εκεί γύρω. Έπρεπε να σηκωθεί, να τρέξει, να γλυτώσει. Εκείνος ήταν κάπου κοντά και παρακολουθούσε. Τον ένιωθε. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]