Η Μήδεια, η Κλυταιμνήστρα, οι γυναίκες της Λήμνου, οι πενήντα κόρες του Δαναού. . . Γυναίκες στιγματισμένες μέσα στο χρόνο, παρεξηγημένες για τα κίνητρά τους. Τα ονόματά τους δεν κληρονομήθηκαν ποτέ ξανά, στιγματισμένα κι αυτά. (. . .) Πώς να νιώθανε άραγε; Τι να σκέφτονταν; Ποια θα ήταν η ιστορία αν την ακούγαμε απ` τα χείλη τους; Πως είναι να περπατάς στην πίσω πλευρά του φεγγαριού, μαζί τους και με τόσες άλλες, σύγχρονές τους και σύγχρονές μας, που αν θέλαμε να αφουγκραστούμε την αλήθεια τους, θα κατέρρεε σαν πύργος στην άμμο, ο «ευπρεπής», «ηρωικός» και αντρικά πλασμένος κόσμος γύρω μας. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]