Τα ζώα της Μαριέλλης Σφακιανάκη είναι αυτά που είναι. Πλάσματα της φύσης, με το δικό τους αιώνιο χαρακτήρα (δεν άλλαξε σε χιλιάδες χρόνια!), με τη δική τους απόλυτη χάρη. Και η σχέση μαζί τους είναι σωστή. Δεν τα παραχαϊδεύει υστερικά, δεν τα μετατρέπει σε ανθρώπινα υποκατάστατα, δεν τα φορτώνει μυστικά νοήματα. Τα σέβεται και τα πονάει. Είναι φίλοι, σύντροφοι μέσα στη φύση, ισότιμοι. Μ` άρεσε το βιβλίο όταν το διάβασα στο χειρόγραφο. Είμαι σίγουρος πως θ` αρέσει και σε σας. Είναι πλούσιο σε χιούμορ, τρυφερότητα και σοφία. Κυρίως όμως ξεχειλίζει από την πρώτη αρετή των ζώων -την ανθρωπιά.
