Μετέωρα... μία λέξη που αυτόματα σε οδηγεί σε ένα κόσμο επέκεινα του κόσμου τούτου. Στα χρόνια μεταξύ 1358 και 1368, ο Άγιος Αθανάσιος ο Μετεωρίτης κατοίκησε αρχικά σε ένα μικρό ναό πάνω σ’ ένα βράχο, αργότερα δε ανέβηκε πάνω στην τοποθεσία «Πλατύλιθον», όπου έκτισε και τη Μονή της Μεταμορφώσεως και της Παναγίας, η οποία με τα χρόνια έγινε και η εξοχοτέρα μονή. Ο Άγιος Αθανάσιος μετονόμασε το βράχο «Πλατύλιθον» σε βράχο «Μετέωρου». Από τότε όλοι οι γύρω υπερυψωμένοι βράχοι ονομάζονται «Μετέωρα». Όμως αν παρατηρήσεις τη μοναστική πολιτεία που ιδρύθηκε το 14ο αιώνα και χτίστηκε πάνω στα απόκρημνα και σουβλερά βράχια, που δεσπόζουν πάνω από την πολιτεία της Καλαμπάκας, έχεις την αίσθηση ότι τα βράχια των Μετεώρων, ως μετέωρη ύλη, εκπορεύτηκαν εκ του ουρανού και καρφώθηκαν στη γη. Στα Βυζαντινά χρόνια, στα μοναστήρια η δύναμη των μοναχών αυξήθηκε πάρα πολύ, και στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας η Μοναχική αυτή πολιτεία, λόγω πολλών προνομίων, γνώρισε μεγάλη ακμή. Σήμερα, μόνο τέσσερις μονές διατηρούνται εν ενεργεία. Η Μονή Μετεώρου (πρωτάτο), η Μονή Βαρλαάμ, η Μονή της Αγίας Τριάδας, και η Μονή του Άγιου Στεφάνου. Οι μονές, ως κτίσματα, παρουσιάζουν αρχιτεκτονικές αναλογίες με εκείνες του Αγίου Όρους, ενώ στα σκευοφυλάκια φυλάσσονται κειμήλια και χειρόγραφα μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας. Ο γνωστός φωτογράφος Κώστας Παπακωνσταντίνου αυτή τη φορά ζουμάρισε με το φακό του την ερημική και απόμακρη κοινωνία των μοναχών των Μετεώρων. Η φωτογραφική του μηχανή κατέγραψε τα ησυχαστήρια, καθώς και εσωτερικές και εξωτερικές λεπτομέρειες, κοντινές και μακρινές απόψεις του τοπίου. Η σκιά και το φως είναι το φωτογραφικό παιχνίδι του καλλιτέχνη φωτογράφου. Έχω την αίσθηση πως οι φωτογραφίες αυτές του Παπακωνσταντίνου με θέμα τα «Μετέωρα» είναι η δική του προσευχή και δέηση προς τον Ουρανό.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]