Μνήμη Καλοκαιριού
Το πικραμένο ξύλο με τα ωραία πέλματα πάνω του
Έγινε το ξεθωριασμένο φως που αναζητούσε στους καθρέφτες·
Το αργασμένο πρόσωπο δε μίλαγε,
μόνο γέραζε και φενερωνότανε,
όπως οι μύωνες ενός βοδιού που τρέχει.
"Ο παράδεισος πρώτα είν `η γυναίκα και μετά το χώμα. Τα
καλάμια πασχίζουνε να γίνουν φλογέρες"
[...]
(απόσπασμα από το βιβλίο)
