Με το θέατρο η ζωή μπορεί να ταξιδεύει λεύτερα. Μπορεί να προξενήσει ευχαρίστηση μέσα από την αλήθεια, όχι μέσα από την κολακεία.
Με τα Μαθήματα εκτός ύλης κάνω ένα άλμα.
Μια μετάβαση. Από τα αμφιθέατρα της σχολής στο θέατρο της ζωής.
Μαθήματα που τα αφιερώνω στους φοιτητές μου που με ανέχτηκαν 40 χρόνια εντός ύλης.
Για όσα δεν μπόρεσα να σας πω στα αμφιθέατρα. Για να σας πω σήμερα πως ξέρω ότι εκεί έξω, στον δρόμο, στις καφετέριες, στις παμπ, υπάρχετε περιπλανώμενοι. Ξέρω, οι ευθύνες δεν σας πολυαρέσουν και τα μαθήματα, επίσης. Εκεί έξω μοιάζει να είστε πιο κοντά στη ζωή... παρά στα αμφιθέατρα που έχουν νεκρώσει.
Οι μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία διαδέχονται η μία την άλλη.
Έχασα τον αριθμό στο μέτρημα.
Θυμάμαι μόνο το 15% για την Παιδεία, σύνθημα της εφηβείας μου. Από τότε είχα απογοητευθεί. Πορείες, απεργίες, αντίσταση, αγώνας για το αυτονόητο.
Μια παραίτηση, χίλιες παραιτήσεις, κανένας καθηγητής σε καμιά αίθουσα, κανένας δάσκαλος στα αμφιθέατρα, ώσπου το 15% να γίνει πραγματικότητα, όχι ζητιανιά.
Ονειρεύομαι.
Με ζητιανιά και παρακάλια, η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα υπό διεθνή επιτήρηση και εσείς, οι νέοι μας, μετανάστες σε άλλες πολιτείες, σε αναζήτηση δουλειάς και ελπίδας.
Ονειρεύομαι και απλώνω το χέρι μου σ` εσάς, τους αναγνώστες-θεατές, όπως το άπλωνα 40 χρόνια στα αμφιθέατρα του Μετσόβιου, της Σορβόννης, του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στους μαθητές μου, προσπαθώντας να δυναμώσω τις φτερούγες τους, για να πετάξουν ψηλά, λίγο ψηλότερα...
Σας προσκαλώ να διαβάσετε τα Μαθήματα εκτός ύλης μαθήματα αφιερωμένα στους φοιτητές μου και σε όλους εσάς που καλείστε να συντροφεύσετε τις εκτός ύλης διαδρομές μου.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]