"Κάποτε η σκιά μου/δεν ήξερε ούτε να γελάει/ούτε να πονά./Μ` ακολουθούσε μόνο/αφόρητα πιστή./Διψούσα κι έπινε νερό./Νύσταζα και κοιμόταν./Δεν σ` αγαπούσε/αλλά σ` αγκάλιαζε παράφορα./Στον τοίχο της κρεβατοκάμαρας/οι δύο μαζί/με τη δική σου τη σκιά/πως μπερδευόσαστε/σ` ένα θεόρατο κουβάρι σκοτεινό/ που άλλαζε σχήματα διαρκώς/ώσπου ησύχαζε./Ξάφνου κοβότανε στα δύο/και ξανά.../ωσότου κάποτε στον τοίχο έμεινε μόνη η δική μου η σκιά/μόνη για πάντα./Και τότε ήτανε/που έμαθε πως να κλαίει."
