Τελικώς, υπάρχει καλή Τηλεόραση; Κι αν ναι, ποιο είναι το πρότυπό της;
Οι αποσπασματικές θεωρήσεις (και πρακτικές) δεν δίνουν πειστική απάντηση στις αιχμηρές - κάποτε και ανυπόκριτες κριτικές. Το ζητούμενο `πρότυπο` οφείλει να προκύψει από τη γενική αποδοχή του, δίχως αφορισμούς, λαμβάνοντας υπόψη και τις συνιστάμενες του Πολιτισμού και τις συνιστώσες της Παράδοσης, δημιουργώντας ένα πλαίσιο αρχών απαγκιστρωμένο από αφυδατωμένα ηθικά μοντέλα που επιβιώνουν με δογματικές αντιλήψεις.
Η Τηλεόραση είναι η ίδια η ζωή. Άλλοτε ως πλοηγός της, άλλοτε ως παρακολούθημά της, άλλοτε ως καθρέπτης της. Το πρόβλημα είναι στην ποιότητα του ειδώλου, καθώς το εύρος των δυνατών διαθλάσεων του κατόπτρου καθιστά δυσδιάκριτη την πραγματικότητα.
Έτσι, αν ο καλός Πολίτης είναι ο ενεργός Πολίτης, τότε ο παθητικός τηλεθεατής μεταβάλλεται εύκολα σε πολλαπλασιαστή αμφιλεγόμενων μηνυμάτων. Κι είναι αυτός που θεμελιώνει το μέλλον με την εικονική πραγματικότητα.
Την Τηλεόραση που θέλουμε τη φτιάχνουμε εμείς, με τις επιλογές που κρίνουμε πως μας αξίζουν...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]