Για τον Ηρακλή Πουαρό, τον διάσημο και ιδιόρρυθμο ντετέκτιβ, η θαλπωρή του σπιτιού του, αυτό το κρύο χειμωνιάτικο βράδυ, ήταν η μοναδική επιθυμία του και τίποτε δε θα μπορούσε να τον αναγκάσει να την απαρνηθεί, ακόμα και η προοπτική μιας σκοτεινής υπόθεσης. Κι όμως, αρκούσε μια γυναικεία φωνή, γλυκιά και ολοφάνερα τρομαγμένη, για να τον ξεσηκώσει, λίγο πριν τα μεσάνυχτα και να τον στείλει στο νυχτερινό κέντρο “Λίμνη των Κύκνων”, όπου θα τον υποδεχόταν ο παλιός του γνώριμος, ο χοντρο-Λουίτζι, που θα σκοτωνόταν να του βρει τραπέζι. Ωστόσο, ο Πουαρό είχε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό του. Ένα τραπέζι για έξι άτομα, που για την ώρα σ’ αυτό καθόταν μόνο ένας άντρας πίνοντας –σκεφτικά και θα έλεγε κανείς πένθιμα– σαμπάνια.

Τον ενδιέφερε το τραπέζι αυτό, για τον απλούστατο λόγο πως σε όλα τα τραπέζια της αίθουσας υπήρχαν τουλίπες, κατακόκκινες τουλίπες, ενώ σ’ αυτό, χρωματική παραφωνία, κίτρινες ίριδες.

Σ’ αυτή τη συλλογή, περιέχονται διηγήματα που κυκλοφόρησαν αρχικά σε περιοδικά και παρουσιάζεται μια ποικιλία από τους ντετέκτιβ της μεγάλης Κυρίας του Εγκλήματος.