(. . .) Η συνείδηση της προστασίας των αρχαίων, της ανάδειξης και της αρμονικής συνύπαρξης του νέου με την παλαιότερη πολιτιστική κληρονομιά, ήρθε πολύ αργά, όταν καταλάγιασε η πρώτη αγωνία της επιβίωσης κι όταν η ανάπτυξη πήρε επικίνδυνες διαστάσεις για τη φύση, την πολιτιστική κληρονομιά αλλά και για τον ίδιο τον άνθρωπο. Έτσι η εικόνα που παρουσιάζουν σήμερα αυτά τα κάστρα, καταπτοημένα από το χρόνο και τα έργα των ανθρώπων, είναι αποσπασματική. (. . .) Υπολείπονται ακόμα πολλά να γίνουν κι από τις τοπικές κοινωνίες και από τις κεντρικές υπηρεσίες κι από τους μελετητές για να αποκτήσουν τα κάστρα τη θέση που τους ταιριάζει στο κοινωνικό και φυσικό τους περιβάλλον. Σήμερα, μέσα στο περιβάλλον των κάστρων, καλλιεργείται μια συγκινησιακή σχέση ρομαντικού ερειπιώνα. Η πορεία αυτών των εργασιών και η εμπειρία που θα αποκομιστεί με τη συνδρομή της γνώσης και της φαντασίας, μπορούν να δώσουν κι άλλες δυνατότητες επαφής του ανθρώπου μ` αυτά τα οχυρά του χρόνου.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]