. . . Ήταν ο Καραϊσκάκης. Δεν είχε βόλι, άρπαζε το τουφέκι, το γύριζε ανάποδα και με το κοντάκι αρχίνιζε να βαράει τούρκικα κεφάλια. Χούγιαζε, ξεχυνόταν απάνω-κάτω, βροντούσε χέρια και πόδια, πνιγόταν, έτριζε τα δόντια του, φοβέριζε. [. . .] Ναι, ο Καραϊσκάκης. Ο αδάμαστος, ταπεινός, ειλικρινής, άχολος, μεγαλόκαρδος, η ιδιότυπος στρατιωτική μεγαλοφυΐα, «ο φύσει και πράξει στρατιωτικός νους, εις εκ των μεγαλυτέρων στρατηγών του κόσμου», σύμφωνα με τον Άγγλο ιστορικό Γουέιβελ. Ο τρανότερος πολεμιστής της λευτεριάς μας, που έδωσε πάνω από τριάντα μάχες, δίχως να χάσει καμιά και που στον θάνατό του «εθρήνησαν οι σύντροφοί του, έκλαυσαν γυναίκες, παιδιά ως πέντε χρόνων, όλοι οι Έλληνες, ολάκερη η πατρίδα. . .»

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]