Καθούρι λέει ο πατέρας μου την ξαφνική νεροποντή, που δεν προλαβαίνεις ν` ανοίξεις ομπρέλα και το βάζεις στα πόδια μουσκεμένος ως το κόκαλο. Κάθε φορά που σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους, που λες και γεννήθηκαν πρόσφυγες, μου φαίνεται πως κάθε τόσο ένα καθούρι ανέτρεπε τη ζωή τους, τους έκανε να τρέξουν να σωθούν, ν` αναζητήσουν απάγκιο από την κοσμοχαλασιά και να μαζέψουν τ` απομεινάρια.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
