Τελευταία με απασχόλησε έντονα η περίπτωση ενός μοναχικού αφηγητή ο οποίος κοντεύοντας τα εννενήντα του χρόνια, αφού αντεπεξήλθε, ως άλλος Οδυσσέας, τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες του βίου του, επιστρέφει στη γενέτειρα του με πυξίδα τη βιωματική μνήμη της μάνας του και αποθέτει πολύτιμο μνημονικό φορτίο για την ανασυγκρότηση σημαντικού μέρους της τοπικής ιστορικής μνήμης. Συγκεκριμένα αναφέρομαι στον αγώνα του δικηγόρου Γιάννη Τσαλάκου να επαναφέρει ένα λησμονημένο ή παραγκωνισμένο εκπαιδευτικό θέμα που αποτέλεσε γεγονός για τα δεδομένα ενός ορεινού και απομακρυσμένου χωριού του νομού Αιτωλοακαρνανίας στις αρχές του 20ού αιώνα. Πρόκειται αφενός για την ίδρυση και λειτουργία βραχύβιου Ελληνικού Σχολείου ή Σχολαρχείου (1904-1910) στον Άγιο Βλάσιο της επαρχίας Ευρυτανίας και αφετέρου για την κοινωνική προσφορά του γηγενούς Σχολάρχη Ιωάννη Κούρου κατά την εξαετή υπηρεσία του σ` αυτό.