Ο χρόνος κυλά.
Είτε τις όχθες του, όνειρα γεφυρώνουν·
είτε στο βυθό του ευχούλες μαραζώνουν.

Εννέα διηγήματα με ιστορίες απλών ανθρώπων.
Ημέρες και γεγονότα αναδύονται από τις δεκαετίες του εικοστού αιώνα όπου ήταν ταξινομημένα με βάση πολέμους και καταστροφές και γίνονται ιστορίες ανθρώπων με σάρκα και αίμα: το μερίδιο της καθημερινής ζωής μέσα στον ιστορικό χρόνο.
Στο αυστηρό πρωτόκολλο της μεθοδικής έρευνας το οποίο απαιτεί η ιστορική επιστήμη, αντιπαρατίθεται η αναρχική αυθάδεια του καθημερινού συμβάντος την οποία λατρεύει η λογοτεχνία. Πρώτη ύλη, η καταγεγραμμένη μνήμη σε κιτρινισμένα φύλλα εφημερίδων, η ασπρόμαυρη αποτύπωση στο φωτογραφικό χαρτί, οι διηγήσεις ανθρώπων που έζησαν για να διηγηθούν.
Ο συγγραφέας δεν γεννήθηκε κοντά στο 1916 και το 1965 ήταν ακόμα στο χωριό, επτά χρονών παιδί. Βιωματικές του μνήμες τρυπώνουν στο τελευταίο διήγημα του βιβλίου. Όλες τις ιστορίες όμως τις νιώθει να `ναι χαραγμένες στο πετσί του. Σαν το εμβόλιο στο αριστερό του μπράτσο. Μετά άρχισε να θυμάται κι αυτός. Άλλες ιστορίες εκείνες. Αναίμακτες, όσο να πεις.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]