Άπλωνες τα όνειρα υγρά, σε κόκινο ατλαζένιο σχοινί / για να στεγνώσουν από το δάκρυ που `χε στάξει στη ψυχή σου, / Τα κοίμιζες τα βράδια στο σκοτάδι. / Τα τύλιγες στην παμπάλαιη ανέμη του χρόνου. / Τα `παιρνες απ` το πανέρι της ζωής πλαί σου / και τα `γνεθες με ρουμπίνι αδράχτι.
