Πολλές από τις μέχρι τώρα προσεγγίσεις του Ιμβριακού ζητήματος έχουν περιοριστεί στην καταγγελία της τουρκικής βίας που εξανάγκασε τους Ιμβρίους να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες. Οι εθνοκεντρικές αυτές προσεγγίσεις αγνοούν προκλητικά εκείνο που οι ίδιοι οι Ίμβριοι συστηματικά διακηρύσσουν: ότι για την ελληνική πολιτεία τα δεινά τους υπήρξαν μια υπόθεση ήσσονος σημασίας στο πλαίσιο της ευρύτερης ελληνοτουρκικής διένεξης, που αντιμετωπίστηκε από τις ελληνικές κυβερνήσεις με πρωτοφανή αδιαφορία.
Το βιβλίο αυτό, αποτέλεσμα εκτεταμένης επιτόπιας ανθρωπολογικής έρευνας, αποσκοπεί στην ανάδειξη του λόγου των ίδιων των Ιμβρίων, τόσο εκείνων που έφυγαν όσο και των λίγων ηλικιωμένων που έμειναν πίσω. Οι αφηγήσεις τους, εκτός από τη βία του τουρκικού κράτους, εγκαλούν επίμονα και τη μακρόχρονη σιωπή της επίσημης πολιτείας που συνοδεύτηκε από εθνικιστικές κενολογίες και ρητορείες περί προστασίας του ελληνισμού της Τουρκίας. Πατρίδες στο μεταίχμιο ανταγωνιστικών κρατών ανατρέπουν τις ηγεμονικές έννοιες που χρησιμοποιούνται στο όνομα της `εθνικής καθαρότητας` για να περιθωριοποιήσουν ολόκληρους πληθυσμούς. Βασικός στόχος του βιβλίου είναι η διερεύνηση της ιδέας του έθνους όπως την αντιλαμβάνονται οι Ίμβριοι που υπέφεραν από την προπαγάνδα και τη δράση των εμπλεκόμενων κρατών.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
