Ένας ουρανός ποιήματα.
Μια θάλασσα στίχοι που κοχλάζουν.
Σε βέβηλη εποχή η Νόπη Χατζηιγνατιάδου,
μπορεί να βαδίζει κόντρα
σε κάθε ανοησία, κάθε αιχμαλωσία.
Στο ανήλιαγα δεν περιφέρεται, μήτε πύργους,
μήτε σε σπηλιές.
Σε ουρανούς και θάλασσες μονάχα,
όπου περιφέρονται οι ποητές.
Ανάλαφρη και ανάερη στέκεται ψηλά, να μας φωτίζει.
Φως! Φως που πατεί τον Άδη.
Κι άλλοτε κολυμπά στον βυθό της θάλασσάς της
να εξορύξει λέξεις,
να τις σμίξει με συναισθήματα βαθιά και υψηλά,
να γεννηθεί νέο φως,
να το σηκώσει στους ουρανούς των ανθρώπων
που δέχονται την ποίηση
ως φάρμακο ίασης κάθε πληγής και άλγους.
Φως της Ποίησης! Αγλάισμα της ανθρώπινης Ιστορίας.
