Διαβάζω στον Economist (15 Οκτώβρη `05, When small is beautiful) ότι η Εσθονία διακρίνεται για τα δεκάδες πανεπιστήμια που διαθέτει, που υποδέχονται ξένους φοιτητές, ακόμη κι απ` την Ασία, και προσφέρουν ποικίλα και πολυγλωσσικά εκπαιδευτικά προγράμματα. Κι η Εσθονία έχει μόλις 2 εκ. πληθυσμό, πέρασε πρόσφατα κάποιες δύσκολες δεκαετίες κι έχει επιπλέον και πάρα πολύ κρύο. Μου κάνει πάντα εντύπωση που οι προβλέψεις για το μέλλον, απ` όποιον και να επιχειρούνται, εκπέμπουν κατά κανόνα σκοτεινιά κι απαισιοδοξία. Απ` τους προφήτες των θρησκειών, που μιλούν για λιμούς και καταποντισμούς, μέχρι την ομάδα των κορυφαίων επιστημόνων, τη Λέσχη, όπως λεγότανε, της Ρώμης, που το 1968 πρόβλεψε την επικείμενη εξάντληση των φυσικών πόρων, άρα και τον αφανισμό μας. Αλλά και μεγάλες μορφές σαν τον George Orwell, που πρόβλεψε βέβαια το Μεγάλο Αδελφό, χωρίς όμως η φασίζουσα εκδοχή, που με λογοτεχνικό τρόπο μας σκιαγράφησε, να έχει κάποια σχέση με την αθώα καρικατούρα, που μας σερβίρει σήμερα η τηλεόραση. Ψυχολογικοί μάλλον λόγοι, μας εμποδίζουν να δούμε ότι τα πράγματα μάλλον πάνε προς το καλύτερο, ότι οι εποχές που θα `ρθουν, και που εμείς δε θα ζούμε, μάλλον θα `ναι καλύτερες. Ιδιαίτερα σε μας, τους Έλληνες, η καλή μας μοίρα έδωσε κλίμα εξαιρετικό κι ομορφιά μοναδική, που μας επιτρέπουν να `μαστε ιδιαίτερα ελκυστικοί στους ανερχόμενους Ασιάτες, χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε σχεδόν τίποτα. Η δική μου πρόβλεψη είναι ότι τις επόμενες δεκαετίες, όχι μόνο δεν πρόκειται να συμβεί κάποια μεγάλη κρίση στη χώρα, αλλά θα `χουμε σαφώς περισσότερα τετραγωνικά στο σπίτι και περισσότερα κυβικά στο τζιπ. Κι αυτό χωρίς, φυσικά, να `χουμε κάνει σχεδόν τίποτα. Γιατί λοιπόν να κοιτάξουμε προς την κάθε Εσθονία; Κανένας λόγος. Και στον αυτόματο πιλότο να βάλουμε τη χώρα, καλό είναι το σκαρί, θα τα καταφέρει. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]