Η μελέτη αυτή βλέπει το φως της δημοσιότητας λίγο χρόνο μετά την έντονη συζήτηση που προκάλεσε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης η αποφυλάκιση ενός δράστη σοβαρών εγκλημάτων, η οποία ανακίνησε το θέμα της υποδοχής των αποφυλακιζομένων από την κοινωνία. Η εν λόγω συζήτηση αποκάλυψε ότι, παρά την εδώ και έναν τουλάχιστον αιώνα επίσημη ανακήρυξη της κοινωνικής επανένταξης των εγκληματιών σε κύριο πολιτειακό καθήκον, ο φόβος απέναντι στο άτομο που εγκλημάτησε και εξέτισε την ποινή του διατηρήθηκε στον χρόνο. Αυτό, όμως, που δεν έγινε ευκρινώς αντιληπτό είναι ότι στη διατήρηση του φόβου αυτού, αλλά και στη δυσχέρανση της όλης διαδικασίας επανένταξης των αποφυλακιζομένων στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, συμβάλλει σημαντικά και ο ίδιος ο νομοθέτης, ο οποίος αντιμετωπίζει τα άτομα αυτά με `αμφιθυμία`, συντηρώντας ένα πλέγμα διατάξεων που κάθε άλλο παρά υποβοηθητικό της κοινωνικής τους επανένταξης είναι. Το κρίσιμο αυτό πρόβλημα αναλύει η παρούσα μελέτη, η οποία, έχοντας ολοκληρωθεί ως προς τη νομοθετική, βιβλιογραφική και νομολογιακή της τεκμηρίωση τον Οκτώβριο 2005, αποτελεί επεξεργασμένη μορφή της διδακτορικής μου διατριβής. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]