[...] Δεν υπάρχει τίποτε που να μην είναι δικό σου, όλα όσα σκέφτομαι, όλα όσα είμαι ικανή να αισθανθώ. Νιώθω άσχημα μόνο επειδή δε γνωρίζω αρκετά. Δε με ενδιαφέρει όμως αν δεν θα μου ανήκεις ποτέ, θέλω μόνο να σου ανήκω... Θα πεθάνω αλλιώς. Καταλαβαίνω πλέον ότι μπορούμε να πεθάνουμε από αγάπη. [...] Πρέπει να έχουμε τους ήρωές μας, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να τους δημιουργούμε. Και γίνονται αληθινοί μέσα από τη ζήλια και την αφοσίωσή μας. Εμείς είμαστε αυτοί που τους προσδίδουμε τη μεγαλοπρέπεια, την ισχύ τους, που οι ίδιοι δε θα μπορούσαμε να έχουμε ποτέ. Κι αυτοί, με τη σειρά τους, μας ανταποδίδουν ένα μέρος της. Ο αφηγηματικός φακός ενός αμερικανού φωτογράφου που αναζητά την έμπνευσή του στη γραφική επαρχία της Γαλλίας του `60 «φωτογραφίζει» τη δυνατή ερωτική ιστορία ενός χαρισματικού νεαρού Αμερικανού και μιας χαριτωμένης Γαλλίδας, τη γνωριμία, τον παράφορο έρωτα, το απροσδόκητο τέλος... Μια ερωτική ιστορία, η περιπέτεια ενός εξαίσιου σαρκικού ντουέτου, αλλά και η περιπέτεια της φανταστικής αφήγησης, που στήνεται μπροστά στα μάτια του αναγνώστη-θεατή και συμμέτοχου - κομμάτι κομμάτι: ο αφηγητής, ο τόπος, ο χρόνος, τα πρόσωπα, το δέσιμο της πλοκής, η κορύφωση, η λύση...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]