Άγαλμα και καθρέφτης! Τα μάτια του αγκάλιαζαν την ευγενική κορμοστασιά που ορθωνόταν εκεί στην άκρη του γαλάζιου πέλαγου και συνεπαρμένος από τούτη την έκσταση πίστεψε πως με το βλέμμα του αυτό μπορούσε να νοιώσει την ουσία της ομορφιάς, της μορφής σε όλη της τη θεϊκή σκέψη, τη μοναδική και καθαρή τελειότητα που ζει μέσα στο πνεύμα και που τώρα ένα ισάξιό τους ανθρώπινο αντίτυπο έχει στηθεί εδώ μπροστά του, φωτεινό σύμβολο λατρείας. Ήταν μια κατάσταση μέθης! Και ο καλλιτέχνης που γερνούσε, την υποδέχτηκε δίχως δισταγμό, με απληστία. Η φαντασία του είχε φλογιστεί, η βαθειά πνευματική του καλλιέργεια άρχισε ν` αναταράζεται, η μνήμη του ξαναγύρισε σε παλαιές ξεθωριασμένες σκέψεις απ` τη νεότητά του, που ποτέ ίσαμε τώρα η φλόγα της από μόνη της δεν είχε ξαναζωντανέψει. Σάμπως, δεν έχει γραφτεί πως ο ήλιος στρέφει την προσοχή μας απ` τον πνευματικό στον υλικό του κόσμο;