Οι όροι τους οποίους συνθέτουν οι γιατροί για τη δήλωση μιας νέας παθολογικής οντότητας, ενός συμπτώματος ή διαφόρων στοιχείων που σχετίζονται με την Ιατρική, προέρχονται κατά μεγάλη αναλογία από την ελληνική γλώσσα.
Οι όροι αυτοί αυξάνονται με τη δημιουργία παραγώγων και σύνθετων, είτε με τη χρήση δεύτερης ελληνικής λέξης, είτε με μικτούς τύπους με λατινική ή άλλη λέξη. Το φαινόμενο αφορά στην Ιατρική Ορολογία στο σύνολο των ευρωπαϊκών γλωσσών, καθώς μάλιστα συχνά οι ιατρικοί όροι παγκοσμιοποιούνται. Έρευνα σε ιατρικά βιβλία και σε ειδικά λεξικά υπολογίζει τη μεγάλη συχνότητα του φαινομένου, τη διαχρονικότητά του και τη διασπορά στο σύνολο των ειδικοτήτων. Ενδιαφέρον είναι ότι το φαινόμενο εξακολουθεί να ισχύει και στις νεότερες εξελίξεις της Ιατρικής (Γενετική, Ανοσολογία κλπ.). Επισημαίνεται ακόμα το φαινόμενο της χρήσης ονομάτων από την ελληνική Μυθολογία, από την κλασική Γραμματεία και από ιστορικά πρόσωπα στην ονοματοδοσία νοσημάτων και συνδρόμων, συμπτωμάτων, ανατομικών σχηματισμών κλπ. Το βιβλίο, που παραθέτει χαρακτηριστικά παραδείγματα, δεν φιλοδοξεί να εξαντλήσει το θέμα. Επιθυμεί να αναδείξει το φαινόμενο και να ευαισθητοποιήσει σχετικά το επιστημονικό και το γενικό κοινό.
Και αυτό ο συγγραφέας και ο εκδότης το θεωρούν σημαντικό, ιδιαιτέρως κατά τους καιρούς που φορτίζονται με την προσπάθεια μιας γενικής απαξίωσης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]