Οι πρώτες αστικές συγκεντρώσεις εμφανίστηκαν στις όχθες του Τίγρη, του Ευφράτη και του Νείλου, σε μια εποχή όπου η Ευρώπη αγνοούσε ακόμα την ύπαρξη της πόλης. Στον ευρωπαϊκό χώρο θα κάνουν την εμφάνισή τους στα βόρεια της Μεσογείου, πολύ αργότερα σε σύγκριση με την Ουρ, τη Νινίβ, τη Βαβυλώνα ή τη Θήβα. Γρήγορα, όμως, θα αποτελέσουν μία από τις πρωταρχικές διαστάσεις της Ευρώπης, σε βαθμό μάλιστα σήμερα ορισμένοι να θεωρούν ότι οι όροι `ευρωπαϊκότητα` και `αστικότητα` έχουν την ίδια δηλωτική σημασία.
Τι θα ήταν η Ευρώπη χωρίς τις πόλεις και πώς θα συγκροτούνταν χωρίς αυτές; Όπως σχολιάζει ο Λεονάρντο Mπενέβολο στο έργο του Η πόλη στην ευρωπαϊκή ιστορία, το να γράψει κάποιος την ιστορία των ευρωπαϊκών πόλεων είναι σαν να γράφει την ιστορία της ίδιας της Ευρώπης. Ο ιστορικός της αρχιτεκτονικής δηλώνει ότι αρχική του πρόθεση ήταν να γράψει ένα έργο, μοναδικό αντικείμενο του οποίου ήταν η ιστορία της `φυσιογνωμίας της πόλης` ή, με άλλα λόγια, της αστικής μορφής.
Η Σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη δεν έχει καμμία πρόθεση να διαχωρίσει την αστική μορφή από τις κοινωνικές πρακτικές. Στηρίζεται στην αρχή: πόλη και κοινωνία γίνονται κατανοητές μόνο μέσα από τη μεταξύ τους σχέση.
Η πόλη δεν είναι μια αμετάβλητη κατηγορία, και θα ήταν μάταιο να προσπαθήσουμε να της αποδώσουμε έναν κανονιστικό και γενικό ορισμό που να ισχύει τόσο για την περίοδο των συνοικισμών, την περίοδο όπου αρχίζει να εκδηλώνεται το φαινόμενο της αστικοποίησης στην Ελλάδα ή την Ιταλία, όσο και για την αυγή του 21ου αιώνα, σε μια εποχή όπου, σύμφωνα με ορισμένους, επρόκειτο να ζήσουμε την παρακμή των πόλεων ή τη διάλυση της πόλης στον ευρύτερο αστικό χώρο.
Επομένως, η ιστορία αυτή δεν ξεκινάει με μια συγκεκριμένη θεωρία, και υποστηρίζει ότι `κάτω από το όνομα της πόλης συσσωρεύεται ένα σύνολο ιστορικών εμπειριών παρά διαγράφεται μια αυστηρή έννοια`.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]