Καθώς ο γνήσιος ποιητής παλεύει να φανερώσει την αρετή της γλώσσας του, υψώνει με τις λέξεις του ένα φως να γνωριστεί ο άνθρωπος και ο κόσμος - το μυστήριο μέσα στο μυστήριο. Και όσο ψηλότερα ανεβαίνει ο ποιητής, τόσο μεγαλώνει μέσα στους θύλακες του έργου του αυτό το παρήγορο, εξανθρωπιστικό φως.
Φως τέτοιας έντασης, τελετουργικής ποιότητας της ελληνικής μας γλώσσας, φως μέγα αντικρύζουμε να υψώνεται στην αγιασμένη πόλη της Θεσσαλονίκης, καθώς θεωρούμε την σεμνότατη μορφή της κορυφαίας μας ποιήτριας Ζωής Καρέλλη να ανέρχεται προς την περιωπή της αθανασίας.
Την αθανασία αυτής που από τους πρώτους της στίχους άγγιξε καθώς αναρωτήθηκε για την αινιγματικότητα του θανάτου μας, αισθανόμαστε και με βαθειά χαρά βεβαιωνόμαστε πως η Καρέλλη την εκέρδισε - και μάλιστα, με τους δικούς της, αντλημένους από τα χρυσοφόρα κοιτάσματα του προσωπικού της χαρίσματος τρόπους, με τις δικές της λέξεις, με την δική της γλώσσα. Στο έργο της συγκερνώνται με ασύγκριτη οργανική ενότητα, οι ουσίες που εζωοποίησαν τον αρχαίο Ελληνισμό με την μετάληψη αθανασίας όπου μας καλεί η Ορθόδοξη Εκκλησία, η γλώσσα και το ήθος της. [...]
