Η ποιητική μνήμη της γλώσσας και άλλα δοκίμια
Κυκλοφορεί
ISBN: 978-960-8264-17-5
Αθηνά Σοκόλη, Αθήνα, 4/2007
1η έκδ.
Γλώσσα: Ελληνική, Νέα
€ 17.23 (περ. ΦΠΑ 6%)
Βιβλίο, Χαρτόδετο
14 x 21 εκ., 455 γρ., 303 σελ.
Περιγραφή

[...] Αισθανόταν "αδελφικά" και διατηρούσε ανοιχτούς τους πόρους επικοινωνίας του με τους ποιητές και τους πεζογράφου ς στο έργο των οποίων είχε μεταιχμιακή σημασία η ενεργός γλωσσική συνείδηση. Αυτό που σχηματικά συνηθίζουμε να ονομάζουμε "αγωνία της έκφρασης" και που έχει να κάνει με την κρίσιμη διαδικασία διάρρηξης των γλωσσικών συμβάσεων της κάθε εποχής, ο Νικολαΐδης το θεωρούσε όχι ως ένδειξη μιας προσωπικής αιρετικής στάσης, αλλά ως αποδοχή και "μορφολογική διεκπεραίωση" ενός ευρύτερου αιτήματος έκφρασης που σε στιγμές ιστορικών συγκυριών ζητούν οι κοινωνίες. Με αυτό το πρίσμα ξαναδιάβαζε τον Ανδρέα Κάλβο και τον Διονύσιο Σολωμό, τον Άγγελο Σικελιανό και τον Κ. Π. Καβάφη, τον Γιώργο Σεφέρη και τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Ανδρέα Εμπειρίκο και τον συνομήλικό του Νίκο Καρούζο, όπως και, κατ` εξαίρεσιν, δυο πεζογράφους: τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και τον Νίκο Καζαντζάκη. Αυτούς ακριβώς δηλαδή με τους οποίους ασχολήθηκε ερευνητικά, και μάλιστα περισσότερες της μιας φορές. Είχε επινοήσει και συνθέσει μια άτυπη γενεαλογία γλωσσοπλαστών της λογοτεχνίας του 190υ και του 200ύ αιώνα, υποστηρίζοντας ότι με το έργο τους- και ίσως αυτή η πρόταση να έχει την ιδιαίτερη, άξια προς διερεύνηση, σημασία της- συνειδητά ή όχι διαδραμάτισαν έναν καθοδηγητικό ρόλο στις συνειδήσεις των εμπνευσμένων λογίων και λογοτεχνών: από το γύρισμα του 18ου προς τον 19ο αιώνα και εντεύθεν. Και, προφανώς, διεκδικούσε κι εκείνος με τη σειρά του μια θέση σ` αυτή τη γενεαλογία. Εξαιρούσε όμως, και τούτο πάλι για προφανείς λόγους, όσους είχαν συντελέσει, σύμφωνα με τη δική του θεωρία, στον απεμπλουτισμό της ελληνικής γλώσσας από τα διαχρονικά της φορτία, καθώς είχαν με το έργο τους ταχθεί υπέρ μιας μονοσήμαντης υποτιθέμενης γλωσσικής καθαρότητας: τον Γιάννη Ψυχάρη, κυρίως, αλλά κατά δεύτερο λόγο και τον Κωστή Παλαμά ή τον Γιάννη Ρίτσο. [...]

(από την εισαγωγή, Αλέξης Ζήρας)


Ένας τόμος που συγκεντρώνει κατά καιρούς κείμενα του καταξιωμένου πεζογράφου και ποιητή Αριστοτέλη Νικολαΐδη για τους Σολωμό, Παπαδιαμάντη, Σικελιανό, Καβάφη, Εμπειρίκο, Ελύτη, Σεφέρη, Καζαντζάκη, Καρούζο, Κίμωνα Φράιερ, Γιώργο Βουγιουκλάκη κ.ά.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ο ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΟΠΙΚΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ
ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΙΣΙΣ ΣΤΗ ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ
ΜΙΚΡΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
Η ΟΡΓΑΣΜΙΚΗ «ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ» ΤΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΥ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ
Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑ (ΕΝΑ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ)
ΤΟ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ (ΚΑΠΟΙΕΣ ΚΑΤΑΔΥΣΕΙΣ ΣΤΑ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ)
Η ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ
Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑΣ
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΟΛΩΜΟΣ ΚΑΙ Ο «ΔΙΑΛΟΓΟΣ» ΤΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΙΚΗΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΑΣ (ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ)
ΠΕΡΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ)
ΠΡΟΣ ΜΙΑ «ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ» ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ;
Ο ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΠΟΙΗΣΗ
Σ’ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΒΑΦΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ
ΚΑΒΑΦΗΣ ΚΑΙ ΕΛΙΟΤ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ. Η ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΔΙΕΘΝΗ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
ΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΤΟΥ Τ. Σ. ΕΛΙΟΤ (ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ)
ΕΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΣ; ΑΠΟ ΛΟΞΗ ΜΑΤΙΑ ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΣΕΦΕΡΗ
ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ Η Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΤΗΣ ΕΞΑΛΛΑΓΗΣ
Ο ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ
ΚΙΜΩΝ ΦΡΑΙΕΡ Η Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΓΛΩΣΣΩΝ
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗΣ: Η ΠΑΡΑΔΟΞΗ ΕΚΛΕΙΨΗ ΕΝΟΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ
Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ, ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ
ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ

Add: 2014-01-01 00:00:00 - Upd: 2014-01-01 00:00:00