Μια σειρά από αληθινές ιστορίες, όπου η πραγματικότητα ξεπερνάει τα όριά της και αφήνεται ελεύθερα να ζυμωθεί με τ` όνειρο. Κάθε εξιστόρηση, με στολή παραλλαγής, και παραπλανητικές κινήσεις, πλησιάζει την ουσία· την ακουμπάει, κι ύστερα, σαν πυροτέχνημα, σε μαύρο φόντο σκάει αφήνοντας στιγμιαία να φανούν όλα όσα κουβαλάμε μέσα μας, καρφιτσωμένα, σε άχρονους χρόνους πια. Ένα ανακάτεμα συναισθημάτων και εικόνων, όπου η κάθε λέξη παίζει το ρόλο, μονάχα, φανοστάτη στον ατέλειωτο δρόμο του απερίγραπτου «νιώθω». Οι αληθινές αυτές ιστορίες δεν είναι ιστορικά ντοκουμέντα ενός κόσμου, μιας εποχής. Απλά γίνονται αφορμή ή, αν θέλεις, διαβατήριο για να ταξιδέψεις στην απέναντι όχθη, απ’ όπου ακούς τον Μίλτο Σαχτούρη να λέει: «είδα και τον εαυτό μου να περνάει έξω από τη βιτρίνα, ήταν απέραντα θλιμμένος και σκεφτικός».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]