Αρρενωπός συλλογισμός. Τρυφερά πλασμένα ανδρικά πρόσωπα. . . Ο Σωτήρης, ο πατέρας της Ναταλίας, ο κρατούμενος στρατιώτης, ο Μανώλης, ο Χάρης, ο χειρουργημένος άνδρας που θα μπορούσε να μην έχει όνομα για να είναι όλοι οι άνδρες μαζί, είναι οι χορογράφοι της ανδρικής περπατησιάς, οι διευθυντές ορχήστρας των ανδρικών συναισθημάτων. (. . .) Η στέρεη και κοφτή γραφή, ο ποιητικά αποσταγμένος λόγος, γίνονται εργαλεία διείσδυσης στον ανθρώπινο ψυχισμό. Σαν αόρατος άλλος, ο συγγραφέας, διαπερνά τους τοίχους και αποτυπώνει σε εναλλασσόμενες εικόνες τα γεγονότα. Πλοκή κινηματογραφική, με μια κάμερα-αχόρταγο μάτι να ακολουθεί τα διαδραματιζόμενα, σαν να είναι τα τελευταία πλάνα ζωής που θα δει. Και στο τέλος, ως επίμετρο δροσιάς, ένα χρωματιστό κορίτσι, τρυφερή αντίστιξη στις αρσενικές φιγούρες που προηγήθηκαν.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]