«Στο χώρο της διδασκαλίας της Νέας Ελληνικής ως ξένης γλώσσας βρισκόμαστε σχεδόν στην αρχή. Όχι γιατί δεν έχει προηγηθεί αξιόλογη προσπάθεια στο παρελθόν, αλλά γιατί και η μέθοδος διδασκαλίας της γλώσσας ως ξένης έχει αλλάξει και, κυρίως, γιατί η Νέα Ελληνική δεν έχει αρκούντως μελετηθεί, ώστε τα πορίσματα της έρευνας να μπορούν αμέσως να αξιοποιηθούν στη διδασκαλία. (...) Η διδασκαλία της Ελληνικής σε ξένους παραμένει ένα δύσκολο εγχείρημα. Η δυσκολία έγκειται, εκτός των άλλων, και στο ότι η εκμάθηση της Ελληνικής απαιτεί την κατάκτηση ενός εκτεταμένου μορφολογικού συστήματος, που είναι αναμφισβήτητο ότι γεννά δυσχέρειες στον ξένο σπουδαστή. Γι` αυτό, μια από συστηματικής και χρηστικής πλευράς εκλογικευμένη διδασκαλία του μορφοσυνταντικτού συστήματος της Ελληνικής είναι επιβεβλημένη. (...) Δεν θίξαμε άλλα καίρια προβλήματα και πεδία της γλωσσικής διδασκαλίας σε ξένους: το πρόβλημα της ορθογραφίας ή το πρόβλημα της σύνταξης μεγαλύτερων κειμένων που εξαρτώνται από δια- και υπερ-προτασιακές γλωσσικές σχέσεις. Σ` αυτά έρχεται να προστεθεί και το πρόβλημα του διδακτικού υλικού που θα βοηθήσει να ξεπεραστούν ουσιώδεις πολιτισμικές διαφορές και διαφορές νοοτροπίας των λαών. Χωρίς τη γνώση αυτών και άλλων κοινωνικών, γεωγραφικών και ιστορικών διαφορών, που απηχούνται στη διαφορετική γλωσσική συμπεριφορά των ατόμων, χωρίς τη συνειδητοποίηση δηλαδή από τον μαθητή των γενικότερων συνθηκών του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο μιλιέται μια γλώσσα, η εκμάθησή της καθίσταται συχνά σισύφειο έργο». (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]