Λάθος; Θα μπορούσε ποτέ η κακοτυχία να προσδιοριστεί, έστω και με μια δόση σκληρής ειρωνείας, σαν λάθος; Το λάθος είναι κάτι το συνηθισμένο, ανεπιθύμητο μεν, αλλά συνηθισμένο. Τηρουμένων των αναλογιών, ευεργετικό, εμπειρία κι ίσως παράδειγμα προς αποφυγή. Εξασφαλίζει πολλάκις την ισορροπία πάνω στο τεντωμένο σχοινί της ζωής, ξεθολώνει το τοπίο, ανιχνεύει δημιουργώντας φωτισμένους ηγέτες, βοηθάει όσους τους ακολουθούν να πατήσουν σταθερά. Η ατυχία, όμως; Τι είναι, αν όχι ο σαλτιμπάγκος της λογικής και το ξελόγιασμα κάθε δεδομένου; Πώς αντιδράς; Σε αυτή δεν στέκεσαι χαρακτηριστικά ανίκανος να κάνεις ή να σκεφτείς οτιδήποτε; Η καθαρή πραγματικότητα, η τετράγωνη λογική, δεν φθείρονται τόσο πραγματικά αναίτια; Το αυτονόητο δεν δυσκολεύεται να βρει καταφύγιο; Τι λογαριασμό να κάνεις με δαύτη; Ν` αλλάξεις δρόμο; Πώς να ορθοπατήσεις; Δεν είναι σιγουριά, δεν ανταποκρίνεται λογικά, δεν είναι μαθηματική πράξη. Είναι η ατυχία. Κι ο Σπύρος. . . Ένα ομοίωμα της.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]