Όμως υπάρχει μια τελειωτική απορία. Η ιστορία στον νου μου είναι σαν εκείνες τις εικόνες της Γκεστάλτ που τη μια στιγμή δείχνουν έναν αντικείμενο και την άλλη στιγμή ένα άλλο, κι ενώ το διφορούμενο σχέδιο παραμένει πάντοτε το ίδιο. Η ίδια ιστορία δείχνει πότε το δικό του πρόσωπο αποτρόπαιο και πότε το δικό μου. Η εύκολη λύση ότι και οι δύο φταίξαμε εξίσου δεν επαρκεί. Γιατί δεν υπάρχει αυτό το "εξίσου".
